Een telefoontje
Deze week kreeg ik een telefoontje. Van een moeder. Ze zat met haar handen in het haar. Haar dochter, 13 jaar, 2de klas middelbare school, zit in een lastige periode. Ze wordt op school de laatste tijd bijna dagelijks buitengesloten door haar eigen vriendengroepje, heeft naast dit groepje niet echt andere vrienden waar ze zich bij aan kan sluiten en wordt met de dag onzekerder. Hierover praten met haar eigen moeder? ‘Geen zin in, want die begrijpt er toch niks van,’ aldus dochter.
‘Dan naar een coach misschien?’
‘Dat al helemaaaal niet! Een coach…….!!’
‘Wat nu? Toch meenemen naar een coach onder een vals voorwendsel?’ vraagt moeder mij.
Hmm…vind ik geen goed plan. Voor de band tussen kind en moeder niet en voor de coach evenmin. Het is toch wel handig als er ergens een ‘opening’ is voor het voeren van een coachgesprek. Alhoewel ik er wel bij moet zeggen dat er regelmatig jongeren de drempel van mijn praktijk overstappen en zeggen: ‘Ik moest dus van mijn moeder/vader naar een coach.’
Er zijn er maar weinig die spontaan op hun ouder(s) afstappen met dit idee en vervolgens bij de intake al lachend binnen komen huppelen. Dat hoeft ook niet. En vaak komt het helemaal goed met de ‘klik’, ook met kinderen die ‘moesten’.
Maar toch…iemand die zo duidelijk niet naar een coach wil en dan door moeder/vader onder een vals voorwendsel (‘We gaan een dagje winkelen. Het wordt heel leuk!’) voor mijn deur wordt afgezet? Daar heb ik wel echt mijn twijfels over.
Zou ik niet doen. Als er een duidelijke ‘NEE’ komt op jouw vraag of jouw kind met een coach wil praten, dan is dat het voor nu. Later kun je er nog eens over beginnen en is er misschien al wel een kleine ‘opening’.
‘Ok, geen coach. Maar ik wil wel in gesprek met mijn dochter om te weten hoe het met haar gaat.’
Natuurlijk wil je dat als ouder. En hoe lastig is het dan als je kind niet wil praten. Laat het voor nu misschien toch even rusten en probeer het op een later moment dan nog eens. Mijn ervaring met mijn 2 (nogal!) puberende dochters is dat de timing van het aangaan van zo’n gesprek(je) heel belangrijk is. Als ik ze direct als ze uit school komen aan een kruisverhoor onderwerp, pakt dat altijd slecht uit. Dan blijf ik 100% zeker in mijn eentje met m’n pot groene thee zitten. Die ze toch al niet willen overigens.
Soms lukt het dan wel later op de dag. Om wat meer van ze te horen. Soms. Bij het koken of tijdens het eten. Dan probeer ik wat nieuwsgierige open – en vooral niet kinderachtige – vragen te stellen. Niet teveel vragen achter elkaar. Dan krijg je het verwijt dat je van de politie bent. En nog belangrijker: luister. Luister echt. Zonder oordeel. En soms…zit het er gewoon even echt niet in.
Tip:
Wat zijn dan nieuwsgierige open vragen?
Vragen die beginnen met hoe/wat/wanneer/wie, bijvoorbeeld:
Wanneer is dat gebeurd? Wat gebeurde er (volgens jou) precies? Wat was jouw reactie? Hoe zou je hier achteraf anders op hebben willen reageren? Hoe reageerden anderen/jouw vrienden hierop? Wat zou je een volgende keer doen als dit zou gebeuren?
Tip:
Tijdens mijn coach-opleiding was het boek: Geweldloze Communicatie, van M. Rosenberg, verplichte literatuur.
Ik vond dit voor mij privé ook wel handig om te lezen en misschien kun jij hier als ouder ook wat aan hebben.
Tip:
Het boek Pubermania, van Ingrid van Essen en Kiki Mol-van der Lee, is ook heel fijn om in dit soort situaties bij de hand te hebben. Dit is eigenlijk sowieso wel een top boek om in je boekenkast te hebben als je een of meerdere pubers in huis hebt!
Tip:
Soms helpt het om te lezen wat leeftijdsgenoten zeggen over coachings, hoe ze dat hebben ervaren en of/hoe dat ze heeft geholpen.
Op mijn website kun je er onder het kopje ‘artikelen’ een aantal vinden, zie:
www.jongeren-coach.nu/category/reviews
